از پرتاب اولین ماهواره‌‌ در سال ۱۹۵۷ تا به امروز، صنعت فضایی جهان راه پر فرازونشیبی را طی کرده است؛ اما قدم بعدی بشر در این مسابقه‌‌ی فضایی چیست؟

در بسیاری از صنایع برای ایجاد تحولات چشمگیر، به زمانی بیش از یک دهه نیاز است؛ مگر اینکه یک عامل غیرمنتظره مانند تکنولوژی جدید، مدل کسب‌وکار یا طراحی خدماتی نوین در آن صنعت ظهور پیدا کند. اخیراً صنعت فضایی از مزایای هر سه عامل ذکرشده بهره‌‌مند بوده است.

اما شاید باور کردنش سخت باشد که تا ده سال پیش هیچ یک از این نوآوری‌ها وجود نداشتند. در روز ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۸، یک شرکت نوپای فضایی بی‌‌صبرانه منتظر بود که نتیجه‌‌ی پرتاب نهایی مهم‌ترین دستاورد خود را پس از سه پرتاب ناموفق نظاره کند. بودجه‌‌ی پروژه رو به اتمام بود و این آخرین شانس برای پرتاب موفق محسوب می‌‌شد. با اشتعال بیش از ۲۱ هزار کیلوگرم نفت سفید و اکسیژن مایع، نیروی رانشی مورد نیاز بوستر دومرحله‌‌ای فراهم شد.

ماهواره‌‌ی اسپوتنیک ۱ محصول شوروی در ۹ اکتبر ۱۹۵۷؛ این ماهواره، ۵۸ سانتی‌‌متر قطر و ۸۳/۶ کیلوگرم وزن داشت. عصر فضا زمانی آغاز شد که اتحاد جماهیر شوروی، اسپوتنیک را به‌‌عنوان اولین ماهواره‌‌ی ساخت بشر در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ به فضا پرتاب کرد.

هنگامی که راکت فالکون ۱ با موفقیت در مدار قرار گرفت، این شرکت توانست قرارداد بعدی خود را با ناسا تضمین کند و بدین ترتیب شرکت اسپیس ایکس (SapceX) از این آزمون سربلند بیرون بیاید. در مدار قرار گرفتن اولین موشک بخش خصوصی با سوخت مایع، به‌‌منزله‌‌ی سر آغاز یک صنعت جدید فضایی بود که زمین و حتی دنیای فراتر از آن را متحول کرد. در این چند سال گذشته چه اتفاقاتی رخ داده و چه آینده‌‌ای پیش روی این صنعت است؟

در حالی که بسیاری از دانشمندان مشغول توسعه‌‌ی فناوری‌‌های جدید برای حل مشکلات فنی بی‌شماری هستند که در فضا با آن‌‌ها مواجه‌ایم؛ بخش دیگری از پژوهشگران نیز به بررسی زوایای تجاری و مسائل عملیاتی پیش رو در این صنعت می‌‌پردازند. در مقاله‌‌ای که اخیراً با همکاری جو ولتن و کریستوفر تانگ از اساتید علم مدیریت در دانشگاه کارولینای جنوبی نگاشته شده، به بررسی این پرسش پرداخته شده است که چگونه می‌‌توانیم یک صنعت فضایی پایدار را بنیان‌گذاری کرده و اقدام به احداث پایگاه‌های فرازمینی، استخراج از سیارک‌‌ها و توسعه‌‌ی سفرهای فضایی کنیم. در شرایطی که نقش دولت‌ها در سرمایه‌گذاری‌‌های شرکت‌های فضایی روز به روز کمرنگ‌‌تر می‌‌شود، این دو پژوهشگر معتقدند که این راه‌حل‌های تجاری می‌تواند برای حل مشکلات پیش‌‌رو، کارگشا باشد.

صنعت فضایی نوین
زمانی که اتحاد جماهیر شوروی برنامه‌‌ی اسپوتنیک خود را آغاز کرد و در سال ۱۹۵۷ اولین ماهواره‌‌ را به مدار زمین فرستاد، درواقع اولین مسابقه‌‌ی فضایی جهان آغاز شد که چاشنی اصلی آن، رقابت بین‌المللی و ترس از جنگ سرد بود. اتحاد جماهیر شوروی و آمریکا نقش‌های اصلی را بازی کردند و زنجیره‌‌ای از افتخارات را برای اولین‌‌بار در کتاب رکوردها ثبت کردند. فصل اول این مسابقه‌‌ی فضایی، با فرود تاریخی نیل آرمسترانگ و باز آلدرین روی سطح کره‌‌ی ماه (در مأموریت آپولو ۱۱) به اوج خود رسید؛ مأموریتی که با صرف سرمایه‌گذاری عظیم عمومی در حدود ۲۵/۴ میلیارد دلار (معادل ارزش فعلی ۲۰۰ میلیارد دلار) به ثمر نشست.

مشخصه‌‌ی اصلی فصل اول تاریخ فضایی جهان، رقابت بود. سرانجام این رقابت شکل همکاری به خود گرفت و ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) به‌‌عنوان نمونه‌‌ای از همکاری دولت‌ها برای رسیدن به اهداف مشترک فضایی تأسیس شد. هم‌‌اکنون، ما وارد فاز جدیدی از این عصر فضا شده‌‌ایم که شرکت‌های خصوصی و تجاری، رهبری آن را به عهده دارند.

منبع : زومیت